Relaxen en de aardbeien business in!

(Door computer problemen nogmaals het bericht, maar lees onderaan een NIEUWTJE!!)

Lieve allemaal,

De tijd in Miami en Brisbane waren zeer ontspannen. Yvon heeft familie in Miami en in de buitenwijk van Brisbane, Karana Downs. We hebben een week gebivakkeerd bij Sasha (een nicht van Yvon) en haar man Glen en 2 kinderen Anaié en Zane. Ze wonen 3 minuten van het strand, wat echt heerlijk was. We hebben er veel gesurft. Glen heeft ons op een dinsdagochtend meegenomen naar Currumbin Beach. Dit is een goede plek voor beginners om te leren surfen. We hebben 2 uur lang golven gepakt en Glen maar duwtjes geven, zodat wij makkelijk met de golven mee konden peddelen. Het was echt een super ochtend. Golf naar golf staan op die plank, met een grote glimlach! De dag erna zijn wel zelf gegaan en lukte het ons golven te pakken zonder duwtjes.

Na een week relaxen zijn we naar Karana Downs gereden. Hier woont nog een nicht van Yvon met haar vriend, Sarah en Sean. We moesten hier voor 7 maart zijn, want dan zou het concert van Bruno Mars zijn, waar Yvon en Sarah heen zouden gaan. Dit ging uiteindelijk niet door, omdat Bruno Mars ziek was en het concert een week werd verplaatst. De andere reden waarom we hier ook waren, was omdat Sarah en Sean op vakantie zouden gaan naar Japan voor 2 weken op 8 maart en wij op hun honden zouden passen. Sarah kon dus niet meer mee met Yvon naar Bruno Mars, uiteindelijk heeft Yvon een ander slachtoffer weten te vinden om met haar mee te gaan een week later. Ik vond het heerlijk om even weer in een huis te wonen en te slapen in een groot bed. ’s Morgens wakker worden en de tv aan te zetten en voor de tv mijn ontbijtje eten. We hebben eigenlijk 2 weken lang niks gedaan, behalve de noodzakelijke dingen. We hebben de auto laten keuren en opnieuw laten registreren en niet te vergeten, we hebben gezocht naar werk. Het is momenteel nog te warm om richting het noorden te rijden, dus we willen de tijd vullen met werk en dan rond de zomer, of eigenlijk wintertijd hier dan, richting het noorden te rijden. Ik wil in ieder geval werken voor mijn tweede visum. Dit houdt in dat ik 88 dagen op een boerderij moet werken, zoals fruitplukken of in een inpakfabriek werken. Het moet in ieder geval regionaal werk zijn. Of ik mijn tweedejaars visum ga gebruiken, dat weet ik nog niet.

De zoektocht naar werk was niet eenvoudig omdat het een erg droog seizoen is, maar na 2 weken hadden we dan toch werk gevonden. We werken momenteel op een aardbeien boerderij. Alleen het punt is, ik heb nog geen aardbei gezien! We zitten nu in het proces van de aardbeien plantjes planten. Dit betekent 7 dagen in de week, 6 uur op een dag, krom staan en plantjes in de grond zetten. En dan kun je steeds geen werk vinden omdat het te droog is, de eerste 3 werkdagen kwamen we terug als verzopen katjes omdat het zo hard regende. Op de 3e dag werden we zelfs eerder naar huis gestuurd omdat het zo hard regende, het leek wel een tropische regenbui, maar dan de hele dag door. Op dag 1 hebben we allemaal een vuilniszak gekregen, die dient als een soort van regenjas, maar die hielp ook echt niet meer tegen zulke harde regen.
Inmiddels is de zon tevoorschijn gekomen, alleen weet ik niet of dat aangenamer is? Werken op het land in de brandende zon of werken in de warme regen? Het werk is los van het weer erg fysiek! Ik sta 6 uur lang gebogen naar voren en ik kan zeggen dit is geen pretje voor je rug noch benen. De eerste paar dagen voelde mijn rug aan als één grote blauwe plek en kon ik amper omhoog komen. Mijn handen zijn kapot en goor, gezien het modder er niet meer vanaf gaat. Ik denk dat ik intussen ook etalagebenen heb gekregen, omdat ik al een week geen gevoel meer heb in mijn linker grote teen. Ergens zit iets klem?
De wekker gaat ’s morgens om 5.30 uur en met een groep van het hostel rijden we met een busje naar de boerderij. De mensen op de boerderij zijn erg aardig. De eigenaren van de boerderij zijn 3 broers, waarvan 2 van hun vrouwen ook meehelpen. De 3 broers zeggen niet veel, maar ik heb het wel erg gezellig met hun vrouwen. Ze noemen mij ‘soccer’ (omdat ik in een voetbalbroekje werk) en één van de vrouwen vertelde trots over haar kleindochter van 8 jaar die ook net is begonnen met voetballen. Er werken verder veel Italianen, Zweden, Duitsers en Engelse backpackers op de boerderij. Het is hard werken, maar we kunnen gelukkig ook rond geinen. Ik denk dat we met ruim 70 mensen werken. Rond 1 uur zijn we dan klaar en zien we er allemaal uit als natte modderige monstertjes, door de sproeiers die aanstaan op het land (of door de regen). Het is wel lekker dat we de rest van de middag vrij zijn. Deze tijd heb ik nodig om bij te komen, vooral de eerste paar dagen. En dan om 21.00 uur is het alweer bedtijd.

Dus, als iemand nog eens het idee heeft om aardbeien te gaan planten in hun achtertuin en je hebt advies of hulp nodig, geef mij een belletje en het komt allemaal in orde.

Jammer genoeg is het planten morgen over en hebben we in totaal zo’n 26 voetbalvelden voorzien van aardbeienplantjes. Er is nu 4 weken geen werk, dit betekent dat we nu alweer op zoeken zijn naar nieuw werk. Het is niet eenvoudig, maar toch heb ik wat dagen kunnen afstrepen en wat geld kunnen verdienen.

We hebben op het werk een man leren kennen, hij is een echte Ozzie. Hij heeft van die dreadlocks en surft zo’n beetje elke dag. Hij heeft een appartement aan het strand. Hij heeft ons zelfs aangeboden om een kamer te huren bij hem. Het hostel hier rekent 185 dollar per persoon per week, en hij wilt de kamer verhuren voor 80 dollar per persoon per week. Zolang we nog geen werk hebben, zitten we eraan te denken om hier nog een weekje te verblijven en dan kunnen we tenminste nog een beetje surfen en uiteraard verder zoeken naar nieuwe baantjes. Eergisteren heeft hij ons meegenomen om te surfen. Voor het eerst zijn we verder de zee in gegaan, want normaal gesproken pakken we de golven voor de kust zodat we nog makkelijk kunnen staan. Nu zijn we samen met Springer, of ‘Jumper’ zoals wij hem noemen, verder de zee in gegaan en hebben we wat grotere golven gepakt. Ik vond het in het begin nogal intimiderend die hoge golven, maar ik heb er toch een aantal kunnen pakken! Echt super gaaf en ook zo verslavend dat surfen!

We moeten nu alleen morgen nog werken en dan gaan we beslissen wat we gaan doen. Het is voor nu in ieder geval nog een mysterie, wat het reizen ook wel weer leuk maakt. Ik hoop alleen dat we snel een nieuwe baan vinden, zodat ik wat meer dagen van de 88 dagen kan afstrepen.

NIEUWTJE!!
Zoals ik bovenaan schreef, had ik wat computerproblemen, dus dit is eigenlijk op 4 april gepost, maar dus er weer afgehaald. Inmiddels hebben we een nieuw plan. Op zaterdagmiddag, onze laatste werkdag, werden we in de pauze gebeld. We hebben een nieuwe baan! We gaan iets heel anders doen. We gaan in de outback werken op een cattle farm. De boerderij is 80 km boven het plaatsje Cloncurry. Dit ligt in Noord-West Queensland. Gisteren zijn we weggereden uit de Sunshine Coast, Maroochydore. We zijn om 6.00 uur weggereden richting Townsville, waar Yvon haar oom woont. Jawel, nog meer familie. Dit was zo’n 15 uur rijden (1273 km). Een hele lange rit, maar we hebben veel gewisseld en goed doorgereden. Iets te goed doorgereden, dat de politie mij aanhield en mij mijn eerste bon in mijn hele leven uitdeelde. Fijne vent, 16 km te hard en maar liefst 220 dollar armer. Oepsie!

Vandaag blijven we hier nog een dagje en dan gaan we morgen de overige 900 km rijden richting de boerderij. We hebben de eerste week een proefweek, kijken of we het leuk vinden en of er aan beide kanten een klik is. En als we het dan naar ons zin hebben, kunnen we hier beide onze 88 dagen, inmiddels nog 76 dagen, volmaken voor het tweedejaars visum. Ik ben erg benieuwd en vind het ook best wel spannend.

Liefs