Op de cattlefarm in the outback!

Lieve allemaal,

Ik zit inmiddels alweer een maand in the outback. Ik werk dus momenteel op een cattlefarm in het plaatsje Jessievale en in de afgelopen maand is er al zoveel gebeurd en heb ik zoveel nieuwe en unieke dingen mogen ervaren. Dus waar te beginnen.

Op dinsdag 8 april reden we weg uit Townsville richting Cloncurry. Dit is nog zo’n 900 km rijden. De rit ging snel en aangekomen in Cloncurry moesten we contact opnemen met Tom en Penny, onze contactpersonen. Terwijl ik mijn bon aan het betalen was, probeerde Yvon Tom en Penny te bellen. Na een paar pogingen kregen we hun dochter Georgia te pakken. Ze gaf ons de laatste instructies richting Jessievale. Het zou ongeveer nog een uurtje rijden zijn, maar met ons kan het ook niet anders zijn dat we niet direct onze bestemming konden vinden. We reden eerst voorbij onze afslag, we zochten een windmolen, 20 km verder nog steeds geen windmolen. Uiteindelijk de windmolen toch weten te vinden, het zou nu nog 30 km zijn op een onverharde weg naar het huis. Met max. 40 km per uur reden we over de onverharde weg, bang dat de auto uit elkaar zou trillen. Na twee uur erover te hebben gedaan kwamen we dan toch echt uit bij een huis en een aantal werkschuren. Wat een opluchting! Penny, vrouw des huize, en jongste dochter Georgia (11 jaar) waren thuis. Het was vakantie, dus hun middelste zoon was ook thuis van boardingschool. Marshall (14 jaar) was vandaag wel op stap met Tom. We werden naar onze accommodatie gestuurd zodat we konden settelen. We wonen in een soort keet, tijdelijke huisvesting. We hebben een eigen kamer, er zit een keuken in en een badkamer en uiteraard een woonkamer. Eenvoudig, maar verder echt wel prima! Er woont nog een Engelse jongen bij ons, Ed (32 jaar) werkt hier al 7 jaar, ooit ook begonnen als backpacker. Hij probeerde ervoor te zorgen dat hij via de McMillans een sponsorship kon regelen, echter is hij twee weken geleden op staande voet ontslagen omdat ze er niet voor konden betalen. Ik denk zelf door andere redenen, maar dat is moeilijk te zeggen. De familie verzorgt 3 maaltijden per dag en om 7 uur ’s avonds werden we verwacht voor het eerste avondmaal. We ontmoetten hier Tom en Marshall. Hun oudste zoon, Harry (17 jaar) woont in Mt. Isa wat hier ruim 2 uur vandaan is en doet een soort van opleiding als automonteur. Het is wat ongemakkelijk en erg wennen in het begin, maar het wordt steeds normaler.

De dag erop moesten we voor Penny werken terwijl Tom wegging om te werken voor de boerderij. We moeten werken rondom het huis, de tuin doen en de kippen eten geven, helpen met het avondeten of de was ophangen. Het lijkt makkelijk wanneer ik zeg in de tuin werken, maar deze mensen laten hun tuin verwaarlozen, en bomen snoeien in 35 graden in een brandende zon is best pittig.

De tweede dag mochten we met Tom mee en meewerken in de zogenoemde ‘yards’. Ik zal het zo duidelijk mogelijk proberen uit te leggen, maar het is een soort van ijzeren omheining, met daarin allemaal ‘kleine’ hokken die uitkomen op een cirkel in het midden. Het vee wordt van hok naar hok gedreven en uiteindelijk gesorteerd in het midden (de cirkel). Met een deuren-systeem worden ze in het juiste hok gesorteerd. Zo worden bijvoorbeeld de stieren van de koeien gesorteerd of de kalveren van hun moeders. De eerste dag was spannend. Je staat in een hok van 10 bij 5 meter, met zo’n 50 koeien en dan moet je een hek open doen naar het volgende hok en het vee met geluiden en hand gebaren in het andere hok drijven. Het was spannend omdat je in ene even oog in oog staat met 50 koeien en ze vaak gestrest reageren in de yards. Ze zijn deze kleine ruimtes niet gewend en je moet dus altijd op je hoede zijn voor onverwachte moves van het vee. Ik vond het in ieder geval prachtig. Het is best wel pittig in de warmte met veel stof van het zand. Aan het einde van de dag zit je onder het zweet en stof en heerlijk wat spetters koeienstront. Gelukkig is het inmiddels wat afgekoeld en zijn de omstandigheden minder extreem.

De boerderij wordt aangestuurd door Tom, Mark en Anthony, 3 broers en dan nog hun vader Harold. Iedereen woont op een ander stuk grond. Tom woont op Jessievale bijvoorbeeld, Mark op Carsland en Harold op Mt. Roseby. Jessievale alleen heeft een oppervlakte van zo’n 68.000 hectare uit mijn hoofd. De andere terreinen zijn even groot of zelfs groter. Ze bezitten maar liefst 58.000 stuk vee. Het is echt gigantisch groot. Ik heb naast werken in de ‘yards’, wat drafting wordt genoemd ook al gemusterd. Dit is vee aandrijven en ze van het ene gebied naar het andere gebied drijven. Dit wordt gedaan met paarden, motoren en quadbikes en/of een auto. Vee aandrijven van het ene gebied naar het andere gebied kan soms uren duren. We hebben zo’n 600 stuk vee 24 km gedreven en dit duurde 7 uur in totaal. Ik mocht mee op de quad en je moet goed opletten dat er niet een paar hun eigen pad kiezen en het op rennen zetten. Je moet alert reageren en direct erachteraan gaan, zodat ze zich weer voegen bij de groep. Het is echt heel gaaf, mooi even gas geven op de quad! Ik had niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden! Ik kan het goed vinden met Anthony, die ook als enige bereid is om wat te leren. Al hoewel Ed ook heel veel uitlegde, ik vind het dan ook erg jammer dat hij nu weg is. Ze willen hier niet te veel investeren in backpackers, omdat ze toch weer na 3 maanden weggaan. Wat ook wel weer te begrijpen is. Ik heb toch wat nieuwe dingen geleerd en nieuwe dingen mogen ervaren. Ik heb leren taggen, een label knippen door hun oor, ik heb mogen ervaren hoe Mark vanuit de helikopter helpt musteren. Ondanks mijn helikopter ervaring in Nieuw Zeeland, was dit totaal anders. Dit was een tweezitter, zonder deuren en we kwamen een stuk dichterbij de grond. Ik heb quad bike gereden, een schakelbak. Ik heb ook een stukje op Marshall z’n motor mogen rijden, al kwam ik niet verder dan de eerste versnelling. Ik heb geleerd over pregtesting. Met andere woorden ik ben met mijn arm in een een koe z’n achterste geweest. Ik heb stierenbal gegeten. Zeker niet voor herhaling vatbaar! En nog veel meer nieuwe en unieke momenten mogen ervaren.

Ik heb ook de 3e dag gelijk een iets mindere leuke ervaring gehad. Er zijn hier veel dingo’s en die eten de kalfjes op. Nu was het plan om giftig vlees rond te gooien, zodat de dingo’s worden vergiftig en de kalfjes blijven leven. Als vlees werd er paard gebruikt en om 6 uur ’s morgens in het donker stond ik een dood paard in kleine stukjes te snijden op de jeep. De geur was penetrant en ik probeerde steeds iets anders in te beelden, iig geen paard. De kleine stukjes gingen in een soort mixer, zodat het onder werd gesprayd met gif. Daarna werden de stukken verspreid in ijzeren tonnen en op iedere auto ging een ton met giftig paardenvlees. Er werden koppels gemaakt en ik moest met Harold mee. Achter op de jeep moest ik steeds een stuk vlees van de auto gooien als Harold op z’n toeter drukte. Deze man rijdt als een maniak over de onverharde wegen, door droog gelegde riviertjes en ik was blij dat het na 2 uur rondrijden klaar was. Weg van de geur en weg van het vlees! Ik had een beurse kont voor 2 dagen van de autoband waarop ik had gezeten.

Het gaat er hier soms hard aan toe. De andere dag lag er een koe in de yards voor pampus en die wilde niet meer bewegen. Hij was ziek en was aan het dood gaan. Twee kogels door z’n kop, achter de auto vast gebonden en de koe in een gat gedumpt 100 meter verderop. Zo is het nou eenmaal, best hard soms. Ik vind het werken met het vee echt heel leuk en als we met het vee mogen werken maken we lange dagen. Wat ik helemaal niet erg vind. Deze dagen worden afgewisseld met dagen in de tuin werken. Ook al is dat nu iets minder. Deze zijn mentaal zwaar, omdat het totaal niet leuk is! En ik het gevoel heb dat het ook niet altijd wordt gewaardeerd, maar dat is misschien wel hoe deze mensen zijn. Er is weinig communicatie en we horen pas de avond ervoor wat we gaan doen de volgende dag of zelfs pas de ochtend zelf. Tom en Penny communiceren ook niet veel met ons, wat soms voor rare situaties zorgt. Geen avondeten hebben met Pasen omdat ze besloten om te gaan kamperen en het niet nodig vonden ons dat even te melden. Ze delen denk ik gewoon hele andere normen en waarden. Het doet mij realiseren dat ik toch wel uit een fijn nest kom en ik blij ben met mijn eigen familie. Ik probeer intens te genieten van de momenten dat ik wel met het vee kan werken en mezelf te pushen en positief te zijn als ik in de tuin moet werken.

Ik ervaar hier momenteel iets zo unieks. Ik zou graag wat foto’s met jullie willen delen, maar ik heb hier maar op bepaalde plekken 1 streepje bereik. Ik kan soms wat Whatsapp berichtjes binnenhalen en wat emails en soms als ik geluk heb kan ik een beetje scrollen op Facebook, maar meer kan ik ook niet. In de weekenden, als we vrij hebben, kijken we wat filmpjes en proberen we wat uit te slapen, maar meer is er ook niet te doen hier.

Ik hoop snel meer te kunnen delen over mijn ervaring hier!

Liefs