Lieve allemaal,
Afgelopen woensdag, 1 oktober, ben ik mijn baan begonnen in Melbourne. En ik kan zeggen dat ik mijn eerste ‘week’ net aan heb overleefd!
Ik had met de ‘head chef’, Nicolas Poelaert, afgesproken om 9 uur bij het restaurant te zijn en dan zou de leverancier er ook zijn om mij te voorzien van een uniform. Het restaurant heeft een open keuken, dus ik moet er natuurlijk wel goed uitzien! Ik maakte kennis met alle jongens en Zoe. Ik voelde mij gelijk thuis en werd leuk opgenomen. Ik werd ontvangen door David uit Schotland, de sous-chef, de rechterhand van Nicolas. Daaronder heb je Sam uit Adelaide (verantwoordelijk voor het vlees en vis) en Zoe uit Engeland (verantwoordelijk voor deserts). Daaronder heb Aaron, komt ook uit Engeland en zat bij Zoe in de klas in Engeland. Hij is verantwoordelijk voor de snacks en de voorgerechten en helpt overal een beetje mee. En dan heb je nog Tim, ook uit Australië, en hij zit in z’n derde jaar van z’n studie en doet nu een apprenticeship. Hij is verantwoordelijk voor al het fruit en groente. En dan heb je nog 3 zogeheten ‘kitchenhands’ , dit zijn 2 indiaanse jongens en 1 indiaans meisje. Die allemaal zo gek als een deur zijn. Vic zingt de hele dag Bollywood liedjes of zegt fuck voor alles en Jimmy is denk ik een beetje verlieft op mij. Allemaal gekkigheid!
Ik werd gelijk aan de slag gezet. Kleine en makkelijke klusjes doe ik nu voornamelijk. En overal zoveel mogelijk observeren, notities maken en ook vooral proeven. Ik mocht ook de gerechten proeven.
Ik begon om 9 uur op woensdag, geen idee wat er ging gebeuren, wat ik moest doen, hoe de dag zou verlopen. Nou ik kwam er maar al te snel achter. Om 11 uur waren we klaar met werken en toen werd ik verplicht ‘ontgroend’. Ik moest mee een biertje doen. Nou ik was na 1 biertje al helemaal dronken uiteraard. Ik was helemaal gesloopt van 9 tot 11 op mijn benen te staan. Aan lunch wordt niet echt gedaan. Als je honger heb, mag je wel even wat tussendoor eten, maar het is niet je uitgebreid gaat zitten lunchen aan tafel. En dan rond 5 uur/ half 6 is er ‘staff meal’. Dan eten we met z’n allen aan een grote tafel. En ik kan je zeggen, deze maaltijden zijn echt zo lekker!! Van de week hadden we Mexicaans, burritos en corn a the cob en dat was niet zomaar corn a the cob, allemaal kruiden werden er gebruikt. Gewoon dikke foodporn (excuses voor het taalgebruik! haha). Ze stonden allemaal te kijken dat ik nog nooit pork belly roast had gehad. Nicolas zei, nou, mooi dat je hier bent, je dan kun tenminste alles erover leren en proeven.
Maar goed, ik was om 3 uur thuis en de mensen in mijn hostel besloten om 6 uur op te staan, dus na een werkdag van 13 uur, had ik 3 uurtjes geslapen. En toen was het alweer donderdag en ging de wekker. Ik begon iets later, want ik moest nog even de stad in voor een paar mooie crocs voor werkschoenen. Charmanter kan het niet, maar een stuk comfortabeler dan de hele dag op all stars. Ik voelde mij goed verrot en ik was weer om 12 uur thuis. Ik maak gemiddeld denk ik zo’n 14 urige werkdagen. Vrijdagavond had ik even een momentje van ‘ik kan niet meer!!’. Ik had in 3 dagen 40 uur gewerkt, ik had kramp in mijn benen en mijn voeten deden zo’n pijn! Ik zat er helemaal doorheen. Het leek wel of ik een jetlag had, het voelde zowat alsof ik buiten mijn lichaam was getreden. Zo raar!
Zaterdag kon ik gelukkig uitslapen, want zaterdag wordt er geen lunch geserveerd. Zaterdag begin ik om half 1 en waren we om 2 uur klaar. Ik was best wel een beetje trots op mezelf. De chef had ook gezegd, ‘Danique, als je een dag vrij wilt of een middag, avond of ochtend, laat het mij weten. Het zijn lange dagen en het is zeker niet voor iedereen’. Maar ik ben niet van plan om op te geven, ik wil het onderste uit de pan halen. Ik wil mezelf testen en zien hoever ik kan komen. Misschien een beetje gek om te zeggen, maar ik wil deze pijn voelen, ik wil kijken of ik geschikt ben voor deze industrie.
Het is een leuk team en het is een hechte familie. Op dag 1 vertelde Nicolas dat z’n vrouw in de gevangenis zit en dat hij eerder naar huis moest om voor z’n kinderen te zorgen. Zaterdag na de shift, toen de week erop zat en we allemaal aan een biertje zaten, bleek dat alles een grote grap was en dat z’n vrouw helemaal niet in de gevangenis zit. Ze testen mij flink en ik wordt af en toe ook goed in de zeik genomen. Maar dat hoort er allemaal bij. Ik kreeg complimenten van de chef dat ik hard had gewerkt. Hij vroeg of ik volgende week er weer zou zijn? Als ik welkom ben, dan kom ik terug. Ik vind het moeilijk te zeggen of dit iets is wat ik echt wil doen. Het is gaaf om deel uit te maken van deze familie en het is mooi om te zien dat ondanks dat iedereen zich verrot voelt, we allemaal de volgende dag er weer staan en dat de muziek ’s morgens aan staat in de keuken en dat er gelachen wordt. Aan de andere kant, ik ben niet nog echt bezig met het daadwerkelijk koken. Ik leer heel veel, soms te veel om te verwerken. Ik leer de basis, ik leer over producten en technieken. Ik leer bijvoorbeeld dat de oranje wortel die wij kennen, oorspronkelijk paars is. En dat ik deze ook heb gezien en geproefd en dat deze een stuk minder zoet is. Nooit geweten. Mama, dit wist jij zeker wel?
Ik dacht dat werken op de station zwaar was, dat die dagen lang waren. Maar dat was een eitje in vergelijking met dit. Het is misschien moeilijk te vergelijken, maar dit is gewoon 10 keer zwaarder dan het fysieke werk in de warme outback. Wat ook zwaar was, maar gewoon anders. Jullie hebben foto’s voorbij zien komen van de station, maar ik heb ook nog een klein filmpje in elkaar gezet van mijn tijd daar. De outback was uniek. Ik heb nieuwe dingen gedaan en gezien en ik heb mezelf mogen omringen door de Australische Outback. Ik heb samen gewerkt met geweldige mensen, die ik nooit meer zal vergeten.
Ik hoop dat ik dat ook kan zeggen na een paar weken werken bij Brooks. Ik hoop dat ik kan zeggen, dit is wat ik wil of dit is wat ik niet wil in de toekomst. De komende week ga ik er in ieder geval weer tegen aan en ga ik weer knallen! Niet om anderen blij te maken of tevreden te stellen, maar dat ik naar mezelf kan kijken en kan zeggen dat ik er alles aan heb gedaan om uit te vinden wat ik wil gaan doen.
Liefs