Een valse start en de eerste hoogtepunten

Lieve allemaal,

Zaterdag 18 januari was het dan zover. De roadtrip ging beginnen. Rond een uurtje of 1 reden we weg bij Bernie en Debbie in Wagga Wagga. Onze eerste stop was de boerderij in Cootamundra. Hier stond Yvon ingeschreven voor farmwork, zodat de dagen die ze als nanny werkte al werden geteld voor de 88 dagen farmwork. Hier even rondkijken, zodat als er ooit vragen van de overheid zou komen, ze altijd wist hoe de boerderij eruit zag. Vervolgens zijn we verder gereden richting Canberra. Zo’n 30 minuten van Canberra ligt Yass, waar we de eerste nacht hebben doorgebracht.
Op internet een beetje Googlen voor campings en kijken in de boekjes die we hadden verzameld. Er was een klein caravanparkje centraal in het kleine dorp Yass. Prima dachten we zo, we hadden namelijk geen zin meer om in het donker te rijden en ook nog eens te zoeken naar een camping in de grote stad Canberra.
Nou daar sta je dan, het gaat gebeuren, Danique gaat weer kamperen. Gelukkig waren we goed voorbereid. Tafel naar buiten, stoelen uitklappen en een lekkere borrel voor ons ingeschonken. Dat hadden we wel verdient en op onze eerste dag en overnachting moest natuurlijk even geproost worden. De eerste avond stond een curry op het menu en al snel maakte we een babbeltje bij de openbare bbq’s met de lokale Ozzies! De eerste nacht was vooral warm, maar prima uit te houden. Het is even wennen, maar redelijk geslapen. De volgende dag stond Canberra op de planning. Rustig ontbeten en de boel weer ingepakt en toen gebeurde het. We rijden het caravanparkje nog niet af of Yvon zegt het acculampje blijft branden? De auto deed het nog steeds en maar even googlen weer: ‘wat is er aan de hand als het acculampje brand en ik rijd?’. Waarop Google antwoord, uw accu laadt niet meer op en uiteindelijk komt u stil te staan. Dit meen je niet? Yvon even de oom gebeld en die adviseerde ons om naar het eerst volgende tankstation te rijden en te vragen naar de meest oude man, want die weten er vaak het meest van af. Tankstation 1: stond een Indiër achter de balie en keek ons aan of hij water zag branden. Tankstation 2, weer een Indiër en die had eventueel nog wel een nummer van een monteur, maar wist zelf ook niks van auto’s af. Dat was even geluk, echter had de man op zondag geen tijd. De garages waren dicht en wat nu? We zijn maar verder gereden naar het informatiecentrum in Canberra, want daar konden ze ons vast wel helpen met een garage. Zij adviseerde ons om lekker naar de camping te gaan en de volgende dag naar de garage te rijden. Oke, dat dan maar doen. Ze hadden ons een paar campings doorgegeven, echter met onjuiste prijzen. Komen we aan bij de, door ons uitgekozen camping, is het super duur. Beide hadden we zoiets van, nou dit is even te gortig, op naar camping nummer 2. Nu merk je dat je gewoon nog broekies bent zonder ervaring, want eventjes zelf een belletje doen en vragen naar prijzen en dan beslissen waar je heen gaat is natuurlijk veel handiger. Even bellen dan maar, en jawel hoor, goedkoper en zat plek! Op naar de andere camping. Onderweg namen we de verkeerde afslag, en alsof het zo moest zijn, want daar stond een Australische versie van de ANWB. Twee giechelende meisjes denken mooi, we parkeren de auto gewoon achter hem en vragen gelijk of hij weet wat er mis is met de auto. Het duurde nog geen 2 minuten en hij kon ons al helpen. Hij vroeg of de auto nog starten, dit was het geval, en of we dan even naar een rustigere plek konden rijden achter hem aan. Nou geen probleem.. Dachten we. De accu was leeg en de auto stopte ermee, alsof het zo moest zijn. Met de startkabels kreeg hij de auto wel weer aan de praat en reden we achteren hem aan. Hij maakte de schade op, een stukke dynamo van wel liefst 430 dollar. Dit wilde we liever niet horen! Een monteur zou ons bellen en dan konden we hem de details doorgeven. Todd, de man van de ‘ANWB’ was inmiddels vertrokken en we dachten laten we maar even gaan lunchen als we toch moeten wachten. Na een half uur belde de reparateur en vertelde dat ze het onderdeel niet voorradig hadden en dat morgenochtend we de eerste waren. Maar dat kon niet, we stonden voor een schooltje ergens in de middle of nowhere? Een takelwagen kon komen voor 70 dollar en die zou ons naar de camping brengen. Ik was niet van plan om dit te gaan betalen en ben met me duim omhoog en in de andere hand de startkabels langs de weg gaan staan. Pats, eerste auto gelijk raak en had niet eens mijn mini rokje aan, haha. Hij hielp ons starten en we zijn naar de camping gereden en hebben een heerlijke duik in het zwembad genomen. De volgende dag om 11 uur was de auto alweer gemaakt. Tijd om wat te ondernemen, we zaten ten slotte niet voor niks in de hoofdstad. We zijn naar het national museum of Australia geweest, wat eigenlijk een beetje tegenviel omdat er totaal geen interactie was. De stad zelf deed me denken aan Washington DC, met haar witte parlementsgebouw en de vele musea. Canberra vond ik geen leuke stad, het heeft geen sfeer noch karakter en het is te groots opgezet en er zijn te weinig mensen. Het is een gebouwde stad.
De volgende dag zijn we richting de Snowy mountains gereden, Kusciuzko National Park. Hier heb je de Mt. Kusciuzko en dit is de hoogste berg van Australië. Na een hele koude nacht in de bergen en bezoek van 2 walibi’s, ging om 6.30 uur de wekker. Met moeite konden we onszelf ertoe zetten om onze slaapzak uit te kruipen omdat het zo koud en vroeg was, maar goed om 7.50 uur stonden we toch echt aan het begin van de klim. Het was een makkelijke wandeling van 9 km, het liep geleidelijk omhoog. Na 2 uur en een kwartier waren we boven, eitje. Dit gebied het trouwens de snowy mountains, omdat dit het enige skigebied is in Australië. Er lag nog een klein beetje sneeuw op de top. We zijn de lange weg terug gaan lopen, een 12,5 km wandeling. Om 3 uur ’s middags kwamen we boven als twee oude oma’s, stijf en pijn aan onze benen en voeten. Te begrijpen toen ik mijn schoenen uitdeed en ik 3 gigantische blaren had op mijn voeten. Enigszins vermoeid besloten we niet nog een nacht in de kou te slapen en nog wel een stuk te gaan rijden richting de kust. We brachten de nacht door in Bombala waar we ’s avonds pizza hadden gehaald en verslagen vroeg naar bed gingen.
De volgende dag lieten we de outback en bergen achter ons en zijn we naar het meest zuidelijkste kustplaatsje van New South Wales gereden, Eden. Hier hebben we wat rondgereden, en gelucht bij het lookout punt. Ik kon praktisch niet lopen door de blaren onder mijn voeten, en Yvon liep krom van de spierpijn dus we besloten na de lunch richting de camping te gaan. Hier zijn we de kustroute omhoog gaan uitstippelen. We hadden allerlei plannen voor de volgende dag, alleen deed de regen ons plan in duigen doen vallen. We zijn gaan rijden en rijden en uiteindelijk gestrand in het hele kleine kustplaatsje Dalmeny. Hier zitten we voor 3 nachten. Vandaag is het ook Australia Day en morgen gaan we weer verder rijden. We wilde eigenlijk wat speciaals doen of in een wat grotere plaats zijn voor Australia Day, maar campings zitten vol of rekenen de hoofdprijs. Terugkijkend op week 1, na zo’n 1000 km rijden, zijn we al in de hoofdstad van Australië geweest, het hoogste puntje van Australië en hopelijk hebben we nu ook al de autopech voor het hele jaar gehad! Het mooie aan kamperen is dat we als 2 meiden die in hun auto slapen al snel aanspraak hebben. De Ozzies vinden het bar interessant hoe wij aan het reizen zijn. Op de campings zijn ook heel weinig backpackers en heel veel Ozzies, wat ik persoonlijk veel leuker vind. In hostels zitten namelijk alleen maar backpackers, maar op deze manier leer ik de Australiërs ten minste kennen. Reizen met Yvon is erg gezellig en het is leuk om met iemand te reizen die dezelfde reisvisie deelt!

Liefs