Het leven van een cowgirl..

Lieve allemaal,

Mijn tijd in Jessievale zit er alweer bijna op. De tijd is zo snel gegaan en ik heb zoveel nieuws mogen ervaren en beleven. Ik ben een echte cowgirl nu.

Naast het werk heb ik ook andere leuke dingen mogen ervaren. Ik ben naar een paardenrace geweest in Cloncurry. We hoorden van tevoren dat we netjes moesten, want de dresscode was namelijk jurkjes, hoeden en hoge hakken. Nou, heb ik dat toch even net niet in mijn backpack gestopt toen ik van huis wegging. Maar goed, toch ons best gedaan om er representatief uit te zien. De races waren niet heel spectaculair, ik had er meer van verwacht. Maar misschien moet ik dan eerder naar de Melbourne Cup gaan, dan naar een paardenrace in een klein dorp.

Het weekend daarop stond er nog meer leuks op het programma. Ik ben naar een zogeheten ‘campdraft’ geweest. Om het simpel uit te leggen. Je hebt een stuk grond waar men kampeert en daarnaast is er een rodeobaan waar een campdraft competitie gaande is. We waren met een grote groep, wat erg leuk was. Er waren een aantal McMillans die meededen. Eerst moest er zaterdagochtend nog gewerkt worden, maar daarna ben ik met Anthony, Mark, Reggie en Daan richting Burke & Willis gereden, wat zo’n 2 uur rijden is. Het was erg leuk, want de andere backpackers kwamen ook mee om een kijkje te nemen. Loic en Zoë (Belgisch stelletje), Linsey en Jonathan (Schots stelletje), Daan uit Nederland en dan had je nog Loui en Wacey die er al waren. Loui is Australisch en Wacey komt uit Canada. ’s Avonds mocht ik een hapje mee-eten met Anthony en z’n vrouw Jane. Na het eten was het tijd voor een cowboy feestje. We liepen de bar binnen rond een uurtje of 8 en iedereen was al goed zat. We vielen met onze backpackers groep duidelijk buiten de boot. Geen cowboyhoed, geen laarzen, geen mooie riem en ook geen spijkerbroek met allemaal glitters erop. Hoe meer glitters, hoe beter. Het was een mooie avond, een avond om zeker niet te vergeten. Daan en ik hebben nog gewacht tot 12 uur, want dan zou Loui jarig zijn. Na 12 uur waren we allemaal brak en ben ik in mijn swag gedoken. Ik had nog nooit van een swag gehoord voordat ik hier kwam, maar ik mocht er eentje van Penny en Tom lenen. Het is als het ware een slaapzak, maar dan zit er al een matje en dekens in. Ideaal! Daan lag naast mij op de grond en we hebben nog even gekletst en naar de super heldere sterrenhemel gekeken. De hemel was zo helder en we zagen super veel vallende sterren. Dit was weer even zo’n moment dat ik dacht WAUW!! Ik ben in Australië en ik slaap hier onder een sterrenhemel in een Australische swag! Een moment dat ik niet snel zal vergeten. De volgende dag was het tijd voor de campdraft. Uiteraard super brak en niet veel geslapen, maar lekker buiten zijn deed mij goed.

Dit weekend was de Cloncurry Show. Dit is een soort van kermis, maar dan ook met eettentjes, live muziek, een campdraft en zaterdagavond feest en vuurwerk. Het was een gezellig avond en het vuurwerk was echt heel mooi. Totaal niet verwacht dat een dorp als Cloncurry eventjes deze vuurwerk show neerzetten!

Uiteraard gaat het werk gewoon door doordeweeks. En aan dit werk zit ook een groot risico. Ik ben 2 weken geleden door een kleine koe in mijn gezicht geschopt. Niet heel fijn gevoel. We waren aan het branden die dag. En wat dan het geval is, de kleine koeien gaan door een gang en aan het eind van de gang zit een soort van klem. Ik noem het altijd maar een soort van tosti-ijzer. Ze worden gevangen en klem gezet. Dan laten ze het tosti-ijzer om z’n zij vallen, zodat de koe dus ook op z’n zij ligt. Met het team wordt de kleine koe aangepakt. Z’n beginnende horens worden eraf geknipt of gesneden, ze krijgen een brandmerk, ze krijgen een zogeheten ‘earmark’ en de mannetjes worden gecastreerd. En bij het castreren houdt een iemand het achterste been vast, zodat er voldoende ruimte is om te castreren. Ik was degene dit het been moest vasthouden. Maar zo’n koe vind dit allemaal niet prettig en schopt en beweegt. Het is een hele workout om dat been vast te houden en soms glipt hij dan weg. En in dit geval wist hij mij daarna vol in mijn gezicht te schoppen. Uiteraard overal bloed en het was Danique paniek! Ja, ik weet het, ik ben bijna 25 alweer, maar op dat moment wilde ik eigenlijk alleen maar papa en mama. Wacey heeft mij nadat ik enigszins rustig was naar huis gebracht zodat ik mij kon opknappen en daarna heeft Penny mij naar het ziekenhuis gebracht. Ik wilde toch de boel even laten checken, ook omdat mijn neus maar bleef bloeden. Maar gelukkig niks gebroken, vooral een beurs en pijnlijk gezicht en later kwam de zwelling en de 2 blauwe ogen. Ik ben 2 dagen thuis gebleven om te herstellen, daarna weer gewoon aan de bak. Ik heb er wel een mislukte neus aan overgehouden.

Intussen is de situatie hier ook veranderd. Yvonne is inmiddels verder gegaan met haar reis en ik ben hier gebleven om mijn 88 dagen af te ronden. Ook heb ik een nieuwe huisgenoot. Frank, 52 jaar, een half tandeloze trucker. Aardig man en hij kijkt altijd braaf Masterchef met mij elke avond. Op de dag dat ik in mijn gezicht was geschopt, was hij naar de stad gegaan en had hij chips en chocola voor mij gehaald. Super schattig.

Ik ga eind van de maand verder met reizen. Ik zal daarvoor eerst een auto moeten hebben. Het plan is dat ik eind van de maand richting Cairns vlieg, daar een auto koop en terug rijd richting Jessievale. Hier haal ik de rest van mijn spullen op zal ik richting Northern Territory gaan en daarna richting West Australië. Ik heb dan nog 5,5 maand om lekker door Australië te reizen. Ik ben erg nieuwsgierig en enthousiast over West Australië, dus ik hoop dat mijn verwachtingen niet te hoog zijn.

Ook heb ik een beslissing genomen op langer termijn. Afgelopen week heb ik ook mijn ticket vanaf Melbourne naar Auckland geboekt. Op 15 december zal ik richting Auckland vliegen en ik heb besloten om daar op een working-holiday visum een jaar te blijven. Ik zal in Auckland bij William en Tracy verblijven en vanaf daar wil ik gaan experimenteren met wat baantjes. En nog meer leuk nieuws, papa en mama komen ook richting Auckland. Ik kan niet wachten om ze weer te zien!!

Het is inmiddels wintertijd hier geworden. Het is koud, dus nog een extra reden om weer verder te gaan reizen richting de warmte en het strand. Ik ga mijn laatste 2 weken in. Ik heb echt een hele mooie tijd hier gehad vol met unieke ervaringen. Campdraften, paardenraces, de Cloncurry show en dan uiteraard ook de werkdagen die elke dag weer anders waren.

Ik hoop over 2 weken wat foto’s te kunnen delen met jullie via mijn site.

Liefs