Nieuw Zeeland Part 1

Lieve allemaal,

Ik zit inmiddels op het zuidereiland in Queenstown in Nieuw Zeeland. Na het weekendje weg in Whangamata met William, Tracy en Dale zijn we terug gegaan naar Auckland. Voor degene die William en Tracy niet kennen, William is een neef van mijn vader. William is ook de broer van Bert-Jan uit Kaapstad, waar ik tijdens mij stage bij Ajax Cape Town veel tijd heb doorgebracht. William en Tracy heb ik dan ook voor het eerst ontmoet tijdens mijn stage in Kaapstad. Zij waren op vakantie in Zuid-Afrika. De tweede keer was 2 jaar geleden tijdens de rondreis en familie bezoek in Nieuw Zeeland met mijn ouders, zus en oma. William en Tracy doen mij veel denken aan mijn ouders. William heeft de humor van papa en Tracy het zorgelijke van mama. Het voelde dan ook als een klein beetje thuis komen. De eerste week bij William en Tracy heb ik vooral veel geslapen. Heerlijk om even geen backpacker te zijn en lekker samen op de bank films kijken met kopjes thee en de chocolade letter van William (die hij uit Nederland van mijn oom Edward had gekregen).

De tweede week heb ik mijn reis in elkaar gezet. Samen met William ben ik naar de stad gegaan en hebben we 2 bus organisaties bezocht. Uiteindelijk heb ik gekozen voor de Stray bus. Gezien ik 2 jaar geleden met de familie het noordereiland al had doorgereisd had ik besloten om nu alleen het zuidereiland te doen. Het enige wat ik op het noordereiland nog wilde doen was Tongariro Crossing. Dit is een wandeling van 19,4 km over een vulkaan en duurt zo’n 6 tot 8 uur. Op zondag 17 november heb ik de intercity bus naar Taupo gepakt. Na een overnachting in Taupo ben ik maandagochtend op de Stray bus gestapt. Dit is een soort van hop-on hop-off bus die stopt op bepaalde plaatsen op een route en je kunt dan zelf bepalen hoelang je er wilt blijven. Ik had voor het noordereiland maar 1 missie en dat was Tongariro Crossing doen en zo snel mogelijk richting het zuidereiland. Van Taupo zijn we gereden naar Whakahoro waar we op een boerderij verbleven in the middle of nowhere. De nacht in Taupo was een lange nacht en ik voelde een griepje opkomen. De lange busreis naar Whakahoro deed ook geen goed. Aangekomen in Whakahoro wilde ik alleen maar een bed en slapen, ik voelde me beroerd. Ik moest en zou fit zijn voor Tongariro Crossing. Na een korte en waardeloze nacht in Whakahoro zaten we om 6.30 uur al in de bus richting de Tongariro Crossing wandeling. Timing is duidelijk niet mijn ding, want ik had inmiddels koorts gekregen en ik voelde mij als een dweil. Ik heb het idee dat nationale parken mij gewoon niet willen. In Amerika gaan ze dicht en in Nieuw Zeeland wordt ik spontaan ziek. Ik baalde enorm ervan dat ik deze wandeling niet kon doen, het stond wel echt op mijn bucketlist. Dit was de tweede dag in bed. Na een nacht in Tongariro Crossing National Park zijn we de volgende dag naar Wellington gereden. Dit was een behoorlijk rit, vooral als je je niet lekker voelt. Onderweg zijn we door Paraparumu nog gereden en heb ik even gezwaaid naar de familie “tot snel!”.

Na een nacht in Wellington heb ik de volgende dag de Ferry genomen. De boottocht duurde zo’n 3,5 uur, maar het was echt schitterend. De lucht was blauw, het water was helder blauwgroen van kleur en naarmate we dichterbij het zuidereiland kwamen werd het bergachtige landschap prachtig groen. Het was helaas buiten op de ferry niet heel aangenaam door de hele harde wind.

Aangekomen in Picton op het zuidereiland stond er een nieuwe Stray bus op mij en nog wat andere reizigers te wachten. Van Picton zijn we via Nelson naar Marahau gereden. Marahau is een piepklein plaatsje wat aan de rand van het Abel Tasman National Park ligt. Dit was ook de eerste dag dat ik mij weer wat beter voelde. In Marahau wilde ik graag 4 nachten blijven, helaas was het volgeboekt en kon ik er maar 2 nachten blijven. Voor de volgende dag, vrijdag 22 november, had ik een tour geboekt. Ik ben eerst 12,2 km gaan wandelen via het Abel Tasman Coast Track en daarna zou ik terug gaan kayakken.  Het was licht bewolking, een heerlijk aangename temperatuur en een prachtige omgeving. Dit gebied van Nieuw Zeeland krijgt de meeste zonuren in het jaar. Na 3,5 uur wandelen kwam ik uit bij Watering Cove, een klein prachtig strandje. Hier stond een lunch klaar. Na de lunch ben ik met een groep in een kayak gestapt en zijn we zo’n 2,5 uur terug gaan kayakken naar Marahau. Het was inmiddels helemaal opengetrokken, top weer om een stukje te gaan kayakken. Ik vond het jammer dat ik hier niet wat langer kon blijven. De accommodatie was heerlijk relaxt en de omgeving erg mooi!

Helaas was het de volgende dag alweer tijd om richting de Pancake Rocks te rijden. Dit zijn rotsen die gevormd zijn door lagen waardoor ze op een stapel pannenkoeken lijken. Het was een lange busreis wel, we zijn een groot gedeelte langs de Bulls River gereden. Wat mij is opgevallen is dat de rivieren hier allemaal kraak helder zijn en een hele mooie blauwgroene kleur hebben. De nacht verbleven we in een prachtige moderne lodge met een normale keuken en een grote keuken tafel, voorzien met scherpe messen (deze zijn niet te vinden in hostels!), een grote lounge en zelfs een pooltafel (deze luxe vind je niet in hostels!). De lodge had 3 slaapkamers en wij sliepen er met 9 mensen. Tot mijn grote verbazing had ik een slaapkamer voor mijzelf. De andere 8 hadden zich verspreid over de andere 2 kamers. Ik vond het maar al te prima! Mij hoor je niet klagen.

Na Punakaiki was het weer een lange dag in de bus richting Franz Josef. Franz Josef staat bekend om de Franz Josef Glacier, ook wel een gletsjer. Bij aankomst had ik een tour geboekt voor een helikopter drop off op de gletsjer en vervolgens een 2,5 tot 3 uur lange wandeling te doen. De volgende dag kwam het helaas met bakken naar beneden en konden we de gletsjer helaas niet op. Het was wel jammer, gezien we de 2 dagen daarvoor 2 lange bus dagen hadden gehad met prachtig weer. In het stadje Franz Josef zelf is totaal niks te doen. Ik heb de dag dan ook maar een beetje gespendeerd op mijn laptop. De volgende ochtend hadden we geluk, het was opgeklaard en we moesten om 8.15 uur ons melden. Normaal gesproken blijft de Stray bus niet wachten op deze ochtend tour en reist verder naar Wanaka, maar vandaag werd er een uitzondering gemaakt. Yeah, ik blij! Deze tour stond namelijk wel op mijn bucketlist. Eerst kregen we allemaal een outfit aan, broek, jas, muts, handschoenen, stevige schoenen, sokken en een set spikes. We moesten een klein stukje lopen naar de helikopter en in groepen van 5 of 6 gingen we omhoog. Ik had super geluk, want ik mocht voorin de helikopter zitten. Het was echt zo gaaf! Het was maar een kort ritje, maar heb nog nooit zoiets meegemaakt. Het vliegen ging zo soepel en je merkte zowat niet dat je in een helikopter zat. Echt een hele leuke en bijzondere ervaring. We naderde de gletsjer en in eerste instantie denk je, oh dat is ook niet echt groot. En dan zie je in ene kleine zwarte puntjes op de gletsjer wat mensen blijken te zijn. Het is zo moeilijk om de diepte te zien. En daar sta je dan, afgezet door de helikopter op het ijs, zonder spikes. Best wel even ongemakkelijk en glibberig. Nadat we allemaal de spikes onder onze schoenen hadden bevestigd, werd ons instructies gegeven om de hele wandeling over het ijs te lopen als een klein boos kind. Oftewel, goed wijdbeens, zodat de spikes niet in je andere schoen zou haken en hard stampend zodat de spikes goed in het ijs bleven zitten. Best wel grappig om zo 2,5 uur over een gletsjer te lopen. De wandeling was ook erg bijzonder en soms ook nog best wel een uitdaging. Vooral toen we weer naar beneden moesten. Na een wandeling van zo’n 2,5 uur werden we weer opgehaald door de helikopter. In de bus richting Wanaka heb ik alleen maar met een glimlach op mijn gezicht gezeten. Ik had zo’n leuke ochtend gehad en ook wel erg speciaal.

Door het drukke ochtend programma kwamen we pas rond 6 uur aan in Wanaka. Na een omelet en een warme douche ben ik voldaan mijn bedje ingedoken. De volgende ochtend heb ik een kleine wandeling gemaakt bij het meer in Wanaka en om 10.30 uur was het alweer tijd om richting Queenstown te gaan. Onderweg naar Queenstown zijn we nog gestopt bij de werelds hoogste swing en zijn mensen van de bus wezen bungeejumpen. Ik zag niet echt de noodzaak om te bungeejumpen met mijn hoogtevrees, misschien een ander keertje. Na een paar bungeejumps en een gratis barbecue was het tijd om verder te rijden naar Queenstown. Rond een uurtje of 3 kwamen we aan in Queenstown, ingecheckt in het hostel, korte broek en slippers aangetrokken, boek gepakt en een heerlijk plekje op het grasveld in de haven aan het meer op mijn handdoekje gerelaxt. Het was een prachtige middag en na wel geteld 4 bladzijdes vielen de luikjes al dicht. Na 2 keer schokken met mijn lichaam, was het tijd om rechtop te gaan zitten anders zou ik daar zo heerlijk in het zonnetje in slaap zijn gevallen.

Meer over mijn reis in Nieuw Zeeland volgt vast snel weer en uiteraard mijn avonturen in Queenstown! De tijd gaat zo snel. Een maand geleden zat ik nog in Fiji, een mooie tijd om aan terug te denken, vandaar dan nog maar even een leuk filmpje!

Liefs