Lieve allemaal,
Waar te beginnen? De afgelopen maand is er zoveel gebeurd!! Begin oktober verhuisde ik naar Melbourne voor een nieuwe ervaring in de keuken. Na een week in een hostel in Melbourne vond ik een appartement. Ik moest mijn kamer delen met een Duits meisje, er woonde een Japans meisje en een Vietnamees stel. Het zag er allemaal prima uit., dit werd mijn nieuwe thuis. De dag dat ik mijn spullen verhuisde lag mijn Duitse roommate om 2 uur ’s middags nog te slapen. Later kwam ik erachter waarom. Mijn 19-jarige kamergenoot uit Duitsland was een stripper. Oh, oke, dat is even wat anders. Kijken hoe dit gaat eens gaat verlopen? Eigenlijk was het allemaal wel prima. Ik werkte de hele dag en kwam ’s avonds laat thuis van werken bij Brooks, dus zij had de kamer voor zichzelf overdag. En als ik thuis kwam, kon ik ook gewoon mijn gang gaan, gezien zij aan het werk was ’s nachts. We zagen elkaar zowat niet. Werken bij Brooks was echt geweldig! Zwaar, maar een hele unieke en leerzame ervaring.
En toen na 3 weken, was daar het moment ‘I hit the wall’. Ik was zo moe en teleurgesteld. Ik vind het koken onwijs leuk, ik heb onwijs veel geleerd over technieken en de ingrediënten en hoe het eraan toegaat in de keuken. Ik kreeg zelfs tijdens de service mijn eigen sectie. De chef had vertrouwen in mijn en zag dat ik hard werkte. Maar is dit iets voor mij? Wil ik mijn hele sociale leven opgegeven en dagen ‘opgesloten’ zitten in een keuken en geen daglicht zien? Ik weet het nog steeds niet. En ik had gehoopt dat ik het wel zo weten. Wat een teleurstelling voor mij is.
Wat de emmer deed overlopen was het moment dat mijn beste vriendinnetje uit Amerika bij een zwaar auto-ongeluk betrokken raakte. Ik meldde mij ziek die week erop. Ik moest dingen voor mezelf uitzoeken en ik was er niet bij met mijn koppie. Na een week in een dipje te hebben gezeten, wilde ik zaterdag weer gaan werken. Ik stond op, opende Facebook en las dat Marissa na een week geknokt te hebben voor haar leven, ze het gevecht had opgegeven.
Ik ben er nog steeds verdrietig erom. Het is moeilijk te bevatten, dat de persoon waarmee ik zoveel herinneringen heb gemaakt, er niet meer is. Zij was zo’n groot deel van mijn ervaring in Amerika in 2007, dat het gewoon onwerkelijk is dat ze er niet meer is. Dat ik haar niet nog een keer kan opzoeken, zoals ik vorig jaar heb gedaan. Marissa is 23 jaar geworden en het heeft mij ook aan het denken gezet. Zij was misschien niet iemand die altijd de juiste keuzes maakte, maar zij was wel iemand die kan terugkijken op een leven waar ze alles uit heeft gehaald. Dit zet mij aan het denken, wil ik wel nu gaan studeren, nu ik nog kan reizen en een onbezorgd leven kan lijden? Het kan zomaar eens over zijn. Zoveel vragen zonder antwoorden. Misschien probeer ik wel te hard en denk ik te veel na over de toekomst en vergeet ik te veel te leven in het nu, in het moment.
Het is geen makkelijke keuze geweest, maar morgen vlieg ik naar Nieuw Zeeland. Ik zou in eerste instantie pas 15 december vliegen, maar ik ben toe aan familie, toe aan een knuffel, toe aan een plek van rust om na te denken en dingen op een rijtje te zetten voor mezelf. Ik vlieg morgen naar Auckland en verblijf ik een tijd bij William en Tracy. Een turbulent einde van mijn reis door Australië, maar ik heb een geweldige tijd hier gehad. Het is een prachtig land, met prachtige mensen. Ik ga nu de dagen aftellen tot papa en mama komen, ik kan niet wachten!
Liefs