Lieve allemaal,
Dit is voorlopig mijn laatste verhaaltje, ik ben namelijk weer terug in Nederland sinds afgelopen zaterdag.
Na een abrupt einde in Australië heb ik de afgelopen 2 maanden vertoeft bij William en Tracy. Het was erg fijn om even thuis te komen, even niet reizen, even niet een kamer te delen, een eigen toilet en douche te hebben, gezellig met elkaar eten, bankhangen en samen tv kijken. Ik heb dan ook eerst even helemaal niks gedaan. Emotioneel een wrak en lichamelijk uitgeput. Het leek wel of ik toe was aan vakantie, haha!
Ook was ik de dagen aan het aftellen datpapa en mama zouden komen. En daar waren ze dan eindelijk, 19 december haalde ik ze op van het vliegveld. Ik was zo blij om ze weer te zien en toen ze dan ook door de schuifdeuren kwamen stormden ik in tranen op ze af. We zijn direct naar een vakantiehuisje in Pauanui gereden. Dit is ongeveer 3 uur van Auckland vandaan en hier hebben we samen met William, Tracy en Dale kerst gevierd. Op de tweede kerst dag ben ik met papa en mama teruggereden naar Auckland en bleven William en Tracy nog een paar dagen in Pauanui. In Auckland stond er nog een verrassing op mij te wachten. Ik was de boodschapjes aan het uitladen in de keuken en daar stond in ene mijn zus! Dat was even schrikken! Ik had de afgelopen maanden wel gedacht dat ze zou meekomen. Wanneer ik mijn ouders sprak of Renee aan de telefoon en we hadden het over de kerst, had ik altijd het gevoel dat ze niet helemaal open en eerlijk waren, er klopte iets niet! Ik had een vermoeden dus, maar toen alleen papa en mama door de schuifdeuren kwamen, dacht ik, nee Renee komt niet meer.
De tijd met de familie was leuk en niet leuk, hoe stom het ook klinkt. Ik moest heel erg wennen aan iedereen om mij heen en daarbij zat ik ook helemaal niet lekker in mijn vel. Ik kwam uit Melbourne vandaan als een wrak en ik stond nu voor een keuze die ik niet wilde maken. Papa en mama die mij wilde vertroetelen en ik daar heel erg aan moest wennen, gezien ik de afgelopen 16 maanden alles zelf had gedaan. Hun aanwezigheid was erg confronterend, laat ik het zo zeggen. En laten we eerlijk zijn, de mensen waarvan we het meeste houden, zijn ook de mensen waartegen we het stomst kunnen doen. Eigenlijk helemaal niet eerlijk!
Oud & Nieuw hebben we met z’n allen, ook met William en Tracy, in de Skytower in Auckland gevierd. We aten in een restaurant hoog in de Skytower en dit restaurant draait in een uur 360 graden. Heel vet om zo’n uitzicht van de stad te hebben en om 12 uur al het vuurwerk te zien.
Op oudejaarsdag heb ik mijn ticket naar Nederland geboekt en op 1 januari heb ik de knop proberen om te zetten. Oké, ik ga terug, dit is het einde van mijn reis. De reden dat ik namelijk in Nederland nu weer ben, is omdat ik heel erg last heb van mijn rug. In Auckland ben ik naar een dokter geweest, X-Ray laten maken, bij de fysio 9 keer geweest en ze konden mij allemaal niet helpen. De fysio heeft mij doorgestuurd naar een specialist. Maar voor mij, als niet kiwi, is het heel moeilijk om naar een specialist in Nieuw Zeeland te gaan. Ik werd eigenlijk dus een beetje gedwongen om terug te gaan. Ik kan namelijk niet eens normaal lopen.
Ik was nog niet klaar met reizen, ik wil nog meer van de wereld zien, ik wilde nog naar Azië! Maar op dit moment voel ik mij echt een oud omaatje, wat mij al beperkt in het dagelijks leven. Heel frustrerend, niet een keuze uit vrije wil dus.
Vrjidag 9 januari vloog ik via Hong Kong naar Amsterdam. Nog een leuk verhaal. Ik had op Hong Kong een overstap van 3,5 uur. Ik had even lekker een douche genomen en een koppie thee en om half 1 ’s nachts lokale tijd zou mijn tweede vlucht zijn. Na 1,5 uur in de lucht richting Amsterdam werd er omgeroepen; ‘dames en heren, we hebben een vreemde lucht geconstateerd in het vliegtuig, we weten niet wat het is, we vertrouwen het niet, we vliegen terug naar Hong Kong.’ Nou, ik kreeg net m’n bordje eten voor mijn neus geschoven, die ik ook maar gelijk weer teruggaf. Met al die ongelukken afgelopen jaar, ik heb 1,5 uur echt mij vreselijk gevoeld. Ik dacht echt, nou dit is het hoor, ik haal thuis niet eens. Maar goed, veilig geland op Hong Kong weer, allemaal brandweerauto’s, polities, ambulances om het vliegtuig heen tijdens het taxiën naar de gate. Ik was zo opgelucht dat ik dat vliegtuig uitliep, wat heb ik mij naar gevoeld. Op Hong Kong moesten we zo’n 6 uur wachten tot er een nieuw vliegtuig en crew klaar stond. Ik heb maar wat proberen te slapen. Zaterdagmiddag stonden papa en mama mij op te wachten op Schiphol. Ik ben weer thuis.
Het is allemaal heel onwerkelijk. Niks is ook echt veranderd hier, iedereen is gewoon verder met z’n leven gegaan. Zondag de familie verrast, wat wel echt heel leuk was. De verbazing op hun gezichten. Ik ben heel erg blij om ze allemaal weer te zien.
Ik ben intussen ook al bij de dokter geweest en ik wacht nu op een verwijzingsbrief van de neuroloog. Hij denkt, net zoals de fysio, dat het gaat om een zenuwprobleem. Hopelijk ben ik snel aan de beurt en kan ik weer verder gaan kijken. Wil ik nog reizen, ga ik een baan zoeken, ga ik toch nog weer een opleiding doen? Ik weet het niet. Eerst maar even weer proberen te genieten van het thuis zijn, van mijn elektrische deken, de vele kopjes thee die mij warm houden en natuurlijk van mijn familie en vrienden!
Bedankt voor al jullie berichtjes, medeleven en support de afgelopen 16 maanden. Het was een reis om nooit meer te vergeten!
Liefs